امشب دوباره دلم برای خودم تنگ شده است

برای خودم آنقدر حصار و سد و مانع درست کردم که حتی در وبلاگم هم نمی توانم راحت حرف بزنم! حتی در وبلاگ که میگویند خصوصی ترین جاست! آن هم با نام مستعار دیگر کسی نمی فهمد تو کیستی و چیستی و دیگر هیچ کس بازخواستت نخواهد کرد!

وبلاگ دفترچه‏ی خاطرات باید باشد!‏ تحلیلی برای سیاست مداران! و سرگذشتی برای محققان! اما برای من هیچکدامشان نیست! من خود را در این دنیای بزرگ اینترنتی گم کرده ام! گم! هر از گاهی گم می‏کنم، و باز هم گم کرده‏ام، خسته شدم از اینهمه وبلاگ زدن و درد دل نکردن!

برای هر کدام علتی دارم برای درد دل ننوشتن، چقدر خوب بود که می‏توانستم به راحتی از همه‏ی آرزوهایم بنویسم از اینکه یک دخترم! با تمام خواسته های دخترانه!‏با تمام احساسات پاک دخترانه! با تمام خواسته ها و تمنیات دخترانه! که هنوز بعد از اینهمه سال هیچ تفاوتی با 15 سالگی ام نکرده ام، نه رویاهایم نه خواسته هایم!

هنوز هم دوست دارم خانه‏ای کوچک داشتم با قلبی بزرگ و تمام اعضای خانواده‏ام همان‏ها بودند که همیشه دوستشان می داشتم و خانه ام نزدیک حرم حضرت عبدالعظیم بود و من هر نماز ظهر و عصر را آنجا می خواندم و نماز مغرب و عشا را به همراه همسرم در همانجا!

و نماز صبح را! کاش می شد! چه کسی باور می‏کند، بعد از این‏همه سال، همچنان همان رویای کودکی ام را به همراه دارم؟!.

برچسب پرتوقعی خورده‏ام، اما مگردنیای من غیر از این است؟ غیر از یک دل بزرگ در خانه‏ای کوچک؟ نه تحصیلات، نه کمالات این دنیای فانی! خواسته بودم اهل باشد، اهل خدا!

وقتی در امامزاده اهل بن علی دعا کردم، خواستم اهل باشد، یا اهل بن علی او را هم اهل کن، در کدام نماز فراموش کردم برایش دعا کنم، در کدام نیایش از یاد بردمش؟؟

هیچ جا، هیچ وقت، هیچ لحظه‏ای، اما نتیجه چه شد؟ روز دختر است و ما هنوز منتظریم، روز دختر است، برای دختر بچه‏هایی که تازه به دوران جوانی رسیده اند، تا الگو بگیرند، نه برای ما که عمری است جوانیم، چقدر جوان می مانیم، نمی دانم تقویم را ورق می زنم، همیشه فکر می کردم چرا زن ها دوست ندارند تولدشان را جشن بگیرند، و کم کم خودم به این نتیجه رسیدم!‏

بانو تنهایم تنها

بسمه تعالی

با سلام خدمت دوستان گرامی‌ام، همراهان عزیزم!

به همراه آن وبلاگ گروهی یه وبلاگ شخصی هم به نام جهاد مجازی در پرشین بلاگ زده بودم، اما امروز اسم وبلاگم رو عوض کردم، همینطور اسم مستعار خودم رو!

اسمش جهاد مجازی بود، اما به نظرم رسید، البته دوستان هم عنایت کردن، نظر دادن و گفتن وجه قالب جهاد مجازی، آدم رو یاد جنگ می‌ندازه، در حالی که کار شما، کار فرهنگیه، یکی از دوستان هم از مطالب فنی وبلاگ که تجربه‌های خام خودمه، استفاده کرده بود، بخاطر همین اسم وبلاگ رو عوض کردم، هدف از این وبلاگ رو یاد دادن یادگرفته‌هام قرار دادم!

خیلی زحمت می کشم تا اطلاعات رو بدست بیارم، چون کسی به صورت مستقیم بهم اطلاعات نمی‌ده، حتی در سرچ هم چیزی دستم رو نمی‌گیره، اما دوس ندارم شما این مسیر سخت رو طی کنین!

بخاطر همین هم اسمم رو گذاشتم مکتشف!

حالا اگه سوالی چیزی، گره‌ای توو کار وبلاگ نویسی دارین، بگین، خوشحال می‌شم، اکتشاف جدید داشته باشم!

با هدف اینکه جهاد رو داشته باشین، در باطن! و هدف زندگی‌تون در دنیای مجازی باشه، ان شاء الله

اللهم عجل لولیک الفرج